ଏହା ଉପସ୍ଥାପନା କରିବାର ଅର୍ଥ ଏହା ଯେ, ଉଭୟ ପଦ୍ଧତ୍ତିରେ ଜଡିତ ବ୍ୟକ୍ତି ବିଶେଷ ଓ ଅନୁଷ୍ଠାନ ଗୁଡିକ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟେ ଶୀତଳଯୁଦ୍ଧ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇ ସାରିଛି ଏହାକୁ ଆମେ ଅସ୍ଵୀକାର କରି ପାରିବାନି । ଏହା ସାହିତ୍ୟ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଶୁଭଂକର ମନେ ହେଉନାହିଁ । ସମୟ କ୍ରମେ ଦୁଇଗୋଟି ଗୋଷ୍ଠୀର ଆବିର୍ଭାବ ହୋଇସାରିଛି । ଗୋଟିଏ ଇ-ସାହିତ୍ୟ ଗୋଷ୍ଠୀ ଏବଂ ଅନ୍ୟଟି ମୁଦ୍ରିତ ସାହିତ୍ୟ ଗୋଷ୍ଠୀ । ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ହିନମନ୍ୟତାର ବାତାବରଣ ଓ ଆରୋପ ପ୍ରତ୍ୟାରୋପ ନିତିଦିନ ଚାଲିଛି । ଆଉ ଟିକେ ଭିତରକୁ ଯାଇ ଏହି ସମସ୍ୟାର ପୁଙ୍ଖାନୁପୁଙ୍ଖ ଅନୁଶୀଳନ କଲେ ଜଣାପଡେ, ଏହି ଈର୍ଷା ପରାୟଣତା ମୋଟାମୋଟି ଯୁବଗୋଷ୍ଠୀ ଓ ବୟସ୍କ ଗୋଷ୍ଠୀ ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଗତିଶୀଳ ।
ଏହି ସମସ୍ୟାକୁ ନେଇ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆଜି ଏକ ସିଦ୍ଧାନ୍ତରେ ପହଞ୍ଚିବାର ଜରୁରୀ ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି । ଉଭୟ ପଦ୍ଧତ୍ତିରେ ଆମକୁ ବିଶ୍ଵାସ ଓ ସମନ୍ଵୟ ସ୍ଥାପନ କରିବା ଆଜିର ଘଡିସନ୍ଧି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜରୁରୀ ହୋଇପଡିଛି । ପ୍ରକାଶନର ମାଧ୍ୟମ ଯାହାହେଉନା କାହିଁକି, କାହାକୁ ଆମେ ଅଣଦେଖା କରିବା ଅନୁଚିତ । ବିଶେଷ କରି ବୟସ୍କ ମାନେ ଏହି ଦିଗରେ ନିଜ ପ୍ରଭାବୀ ମନୋଭାବକୁ ଟିକେ ସରଳ କରିବା ନିତାନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ, ଯେଉଁମାନେ ଡିଜିଟାଲ ପଦ୍ଧତ୍ତିରେ ସାହିତ୍ୟର ପ୍ରକାଶନକୁ ଘୋର ବିରୋଧ କରନ୍ତି । ଲେଖିବା ପଢିବା କ୍ଷେତ୍ରରେ ଡିଜିଟାଲ ପଦ୍ଧତ୍ତିରେ ଅଧିକ ନିୟୋଜିତ ରହୁଥିବା ଯୁବବର୍ଗ ମଧ୍ୟ ମୁଦ୍ରିତ ମାଧ୍ୟମକୁ ଅଣଦେଖା କରିବା ଅନୁଚିତ । ଉଭୟ କ୍ଷେତ୍ରରେ ସମନ୍ଵୟ ସୃଷ୍ଟି ନିମନ୍ତେ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଓ ଆନ୍ତରିକତାର ଯଦି ଅଭାବ ଏହିଭଳି ବଢି ବଢି ଚାଲିବ, ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ କିଛି ବର୍ଷ ପରେ ଲେଖିବା ପଢିବା କ୍ଷେତ୍ରରେ ଏମିତି ଏକ ସୁନାମି ମାଡିଆସିବ, ହୁଏତ ପୂର୍ବ ପ୍ରଚଳିତ ପଦ୍ଧତ୍ତି ନିଜର ସତ୍ତା ହରାଇ ବସିବ । ଆଉ ସେଥିପାଇଁ ବୟସ୍କ ମାନେ ହିଁ ଅଧିକ ଭାଗରେ ଦାୟୀ ରହିବେ ।
© ଲକ୍ଷ୍ମୀନାରାୟଣ
